Mjuzikl, pre svega, traži ukidanje neverice, verovatno više od većine drugih filmova. Izgleda da se odigrava u svetu fantazije pre nego u realnosti i gledajući ga možemo da shvatimo da ljudi idu kroz život uz pesmu i igru, kao u osnovnim pretpostavkama ovog oblika. Momentalni uzlet u drugi svet fantazije - to je ono što karakteriše pravi mjuzikl. Tematska i narativna doslednost žanra ogleda se i u odnosu mladića i devojke. Takve ljubavne priče, u najmanju ruku, igraju pomoćnu ulogu u svim mjuziklima i u mnogim, ili možda većini slučajeva, ove priče predstavljaju glavni deo zapleta i u svim, osim nekoliko filmova, imaju, takođe, srećan rasplet. U izvesnom smislu muzičke deonice postaju rituali: slavljenja prijateljstva, venčanja, rada, što se prevashodno odigrava u obliku igre i pesme nego u smislu doslovnog odigravanja.
Napredovanjem televizije poslednjih godina i opštim padom gledaoca u bioskopima, sa porastom cena bioskopskih karata, svi osim glavnih studija su prestali sa snimanjem „originalnih“ mjuzikla, i umesto toga počeli su da se oslanjaju na brodvejske predstave, od kojih su neke sumnjivog kvaliteta, dok su druge dokazane kao popularne. Došlo je vreme u Holivudu kada je bilo šta što je ikada zapevalo na brodveju moralo da dobije i svoju filmsku verziju.
Adaptacije poslednjih godina postaju glavni oblik mjuzikla, veoma značajne za medije. Mada same adaptacije nisu oduvek dominirale žanrom, koji je već odavno 30-ih, 40-ih, 50-ih, pa i 70-ih godina izgubio nekadašnju originalnost. Danas, gotovo da i ne postoji razlika između televizijskog i filmskog mjuzikla, ma koliki bio budžet onog drugog.
Istovremeno je nestalo i stremljenje ka realizmu i okretanju ozbiljnijim temama: rasno ugnjetavanje u Južnoj Africi, rat bandi u Njujorku, jačanje nacizma u Nemačkoj - sav ovaj nekadašnji relalizam uticao je na život nekadašnjeg mjuzikla. Mnoge današnje filmske adaptacije postaju jedva nešto više od filmovanih predstava, ali uz podršku većeg budžeta poznatijih studija.
Ključna stvar nedostatka današnjeg razvoja mjuzikla – realizam - prepustio je snimanje na licu mesta, koje je često dovodilo do sukoba realnosti i fantazije, kao u filmu „West Side Story“, strogim i sigurnijim, ali zato i bezličnijim, velikim studiima i naslikanoj scenografiji.
Vreme Fossevog „Cabareta“ davno je prošlo i umesto njega imamo fabričke proizvode tipa „Chicago“, „Mamma Mia“ i „Burulesque“.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.gif)
