Hiljadarka (2015)

“Hiljadarka“ je nova komedija koja je stigla u srpske bioskope. Na tragu filmova “Falsifikator”i “Bićemo prvaci sveta“, ovo je još jedna priča mirnom životu u SFRJ, iako ovi filmovi nemaju neki veći kvalitet od nostalgične i tople ljudske priče , koja relaksira publiku i podseća ih da bioskopi u Srbiji postoje.

Hiljadarka je film Nenada Đurića , koji se nakon uspešnog filma “Nebo iznad krajolika” ostaje u žanru komedije.

Film „Hiljadarka“ rađen je u bosansko-hercegovačkoj, hrvatskoj i srpskoj koprodukciji. Film je snimljen u opštini Banovići u Bosni i Hercegovini, a radi se o izuzetno ambicioznom projektu snimljenom prema originalnom scenariju uspešnog bosansko-hercegovačkog pisca Zilhada Ključanina na čijem se stvaranju radilo nekoliko godina.

Filmska priča koja je snimljena po motivima života o sudbini rudara koji je tražio novčanu naknadu za korišćenje svog lika na novčanicama (naprije od 10, a zatim i od 1000 dinara) koju nije dobio, te je preminuo 1971. godine kao invalid rada u krajnjem siromaštvu. Postoji i dokumentarni film “Devalvacija jednog osmijeha“, i to još 1967. godine, dok je junak tog filma bio živ. Mladić Atif Kurtović (Branislav Trifunović) prvi put u životu silazi u rudarsku jamu kako bi nastavio tačno tamo gde je njegov sada penzionisani otac stao i postaje rudar-udarnik. Međutim, njegova sudbina se ubrzo u potpunosti menja kada bude izabran za lice koje će krasiti najvredniju novčanicu u državi, novčanicu u iznosu od hiljadu dinara (tzv. „hiljadarku“).

Ovaj film je ustvari ljubavna priča između Atifa i Hiljadarke (Aida Bukva) , prostitutke i jedine mlade žene u malom rudarskom mestu koja je dobila ime po ceni usluge. Nakon državnih činovnika koje su joj redovne mušterije, ona ima seks sa Atifom koji je pita da budu u vezi i zaljubljuje se u nju. Ona ga odbija a njegov život se promenio iz korena tako što su mu prestali problem u životu ,dobijao je sve besplatno, uz izgovor da će platiti Tito , pritom mašući novčanicom sa svojim likom.

Ovaj film autentično prikazuje bosansku provinciju šezdesetih godina prošlog veka u kojoj se ništa zanimljivo ne dešava. Glumačka ekipa iako sastavljena od zvučnih imena, ne znači uvek dobru podelu. Prilično dosadna i predvidljiva glumačka radnja počev od likova pa do zapleta. Selo koje ima rudara šaljivdžiju, pogubljenog
policajca, lokalnog mangupa, primitivne opštinare kao i matorku na funkciji koja voli mlađe momke. Bane Trifunović bez preterane karakterizacije igra mladog lepog momka, čiji najbolji prijatelj poštar (Moamer Kasumović), koji već dokazanim talentom za komediju u seriji “Lud zbunjen normalan”, oživljava zajedničke scene. Mima Karadžić po hiljaditi put igra bahatog I primitivnog političara , koji svojim šarmom uspeva da osvoji simpatije publike ali zaista dokle više…

O Nikoli Koji kao Titu ne bih govorila, pored impresivne glumačke karijere ne treba mu takav blam samo da bi se pojavio u nekom filmu. Uloga Tita je ozbiljna stvar i davati nekom preterano poznatom glumcu da igra Tita je neopisivo loš potez. Jer mi sve vreme ne znamo da li gledamo Koju ili Tita. Ne razumem težnju da se s jedne strane oživi jugonostalgija i žal za srećnijim vremenima, a u isto vreme se reditelji konstantno sprdaju kako sa žiteljima svih nacionalnosti Jugoslavije,tako i sa njenim državnim uređenjem. Prikazuju Jugoslaviju kao kompletnu karikaturu od države , u kojoj su svi blago retardirani, i ne razmišljaju svojom glavom ni o čemu. Kao i u svakom domaćem filmu ovde postoji nekoliko žena , koje su sve seksualno opterećene,nemoralne i nemaju nemaju zajedno više od tri rečenice teksta. A vulgarne scene seksa su nezaobilazne u svakom filmu od Vardara do Triglava .

Jedina svetla tačka u ovom filmu je nekoliko epizodnih uloga koje su ostvarili Slaven Knezović, Željko Pervan i Aida Bukva u ulozi Hiljadarke. Ova glumica poseduje harizmu i talenat koji je apsolutno neiskorišćen u filmu.

Fotografija u filmu je odlična i dočarava učmalost jednog malog mesta, kao i uslove u kojima žitelji rudarskog gradića žive i rade. To je možda i najzanimljiviji moment u filmu koji pruža nekakvu egzotiku. Režija u filmu je vrlo precizna i nemam zamerke u tehničkom smislu , ali je scenario naprosto dosadan. Sve vrvi od stereotipa i viceva koji su ispričani toliko puta, da se gubi osećaj da gledamo novi film, jer znamo šta će se desiti unapred.

Mislim da bi filmovi konačno trebali da prestanu da se prave po principu malog fudbala (skupila se ekipa pa da vidimo šta ćemo s njima), jer mi imamo dovoljno potencijala za ozbiljnija kinematografska dostignuća. I publika u regionu danas ima šire vidike, i ne pada baš na isti humor kao njihove babe i dede!

Autor: Dragica Mačkić (RemixPress)